Ahmet Boyacıoğlu
Festival sırasında Cannes’da her hizmetin nasıl kıymetlendiğini daha evvel yazmıştım. Bugün de daha Fransa’ya iner inmez havaalanında başımıza gelenlerden kelam edeyim. Bir gün yolunuz buralara düşerse yararı olur. Herkesin bildiği üzere ismi ‘U’ ile başlayan bir şirket var, taksilerden daha uygun fiyata ve daha konforlu araçlarla bir yerden başkasına gidebiliyorsunuz. Biz de havaalanına inince aradık. Aradık derken ben bu işlerden hiç anlamıyorum. Allahtan yanımda Başak ve Pınar var, onlar bu mevzularda uzman. Cep telefonuna girip çabucak bağlantı kurdular. Yakındaki bir minibüs birkaç dakika sonra geldi. Genç, güzel, uygun giysili şoför bize merhaba dedikten sonra şenlik nedeniyle fiyatların arttığını, cep telefonuna gelen iletideki 84 euro yerine 150 euro ödememiz gerektiğini kibarca söyledi. Biz de kendisini kibarca yolladık ve ikinci defa talihimizi denedik. İsmi ‘U’ ile başlayan şirkete haksızlık etmeyeyim, ikinci araç bizi cep telefonuna gelen fiyata Cannes’a götürdü. Yeniden de şirket bu hususla ilgilenirse birinci minibüsün plakası bende var, yardımcı olurum.
Her ülkede kazık yiyebilirsiniz lakin formül farklıdır. İstanbul’da olsa tahminen de uyanık bir taksi şoförü hiçbir şey söylemeden bizi otomobiline alır, sonra da ya taksimetrede yazan fiyatın dolar olduğunu söyler ya da ikiyle çarpardı.
Bu yıl şenliğe katılanların en büyük iki sorunu davetiye bulamamak ve kuyruklarda perişan olmak. Dedikoduya nazaran davetiyelerin büyük bir kısmı şenliğin sponsorlarına verilmiş. ‘Parayı veren düdüğü çalar’ durumu. Lakin Sinema Pazarı’na katılanlar da, ki sayılarının bu yıl 13 bin 500’den fazla olduğu açıklandı, şenliğe akredite olmak için 800 dolara kadar çıkan ölçülerde para ödüyorlar ve çok mutsuzlar. ‘Paranla rezil olmak’ durumu. Biz basın mensuplarının durumu çok düzgün. Neredeyse her sinemaya davetiye bulabiliyoruz lakin bazen da yaka kartımızı saklamak zorunda kalıyoruz zira herkes bizden nefret ediyor. İkinci değerli sorun olan kuyruklara gelince: Nereye gitseniz kuyruk var. Şenliğin yaka kartını alırken birinci sürpriz ile karşılaşıyorsunuz, sonra sinemalara girerken, tuvaletlerin önünde, basın toplantılarının yapıldığı salonun kapısında, hatta yiyecek içecek bir şey almak isterseniz Şenlik Sarayı’nın kafeteryasında dakikalarca beklemeniz gerekiyor. Aşikâr ki epeyce geniş bir alana yayılan Şenlik Sarayı artık beklentileri karşılayacak durumda değil. Sovyetler Birliği kuyruklar nedeniyle çökmüştü. Umarım şenliğin başına makus bir şey gelmez…
Bu yılın sürpriz ülkesi Suudi Arabistan. Başınızı nereye çevirseniz Suudi Arabistan reklamı görüyorsunuz. Çok da baştan çıkarıcı şeyler yazıyor: ‘Sinemaya bir milyar dolar destek’. Nitekim inanılır üzere değil. 2008 yılıydı. Sinema Pazarı’nda birden önümde smokinli, papyonlu bir adam belirdi. Elinde bir mikrofon, yanındaki adamda da kocaman bir kamera. “Merhaba, nasılsınız?” demeden “Suudi Arabistan sineması hakkında ne düşünüyorsunuz?” diye sordu. Ben birinci şaşkınlığı üzerimden attıktan sonra “Bildiğim kadarıyla Suudi Arabistan sineması diye bir şey yok. Hatta ülkede sinema çekmek de yasak” diye yanıt verdim. “Doğru, fakat bu yakın vakitte değişecek” dedi ve yanımdan ayrıldı. O vakit bu tuhaf soruya hiç mana verememiştim. Demek ki birtakım hazırlıklar 2008 yılında başlamış. Artık Suudi Arabistan’da ‘Kızıl Deniz Sinema Festivali’ ismiyle çok gösterişli ve varlıklı bir şenlik düzenleniyor. İki sinema fonu bir milyar dolar meblağında parayı sinema imal takviyesi olarak ayırmış. İsmini vermeyeceğim bir arkadaşım da geçen yıl konuk olduğu Kızıl Deniz Sinema Festivali’ni anlata anlata bitiremiyor. ‘Ülkede yasak olan her şey şenlikte ziyadesiyle varmış’. Birileri hükümdarın kulağına sinemanın ne kadar güçlü bir tanıtım aracı olduğunu fısıldamış ve onu ikna etmiş olmalı.
“Bize ne Suudi Arabistan’dan?” diye sorabilirsiniz. Ben aslında bunları belki ‘yeni Kültür Bakanı ya da danışmanları okur’ diye yazıyorum.